همانطور که در پستهای قبلی توضیح دادیم یکی از فاکتورهای ریجکت مقاله سرقت ادبی یا plagiarism است. ژورنالها در مراحل اولیه احتمال سرقت ادبی را بررسی میکنند. در صورتی که درصد آن از حد مشخصی بیشتر باشد یا مقاله رد میشود یا ریوایز میخورد. اما از آنجایی که این کار از طریق نرمافزار انجام میشود تا چه میزان قابل استناد است. زیرا گاها مشاهده شده که نرم افزارهای تشخیص سرقت ادبی حتی کلمات تخصصی را هم تشابه در نظر میگیرند. در حالی که استفاده از آنها اجتناب ناپذیر است. با این حال آیا ژورنالها تنها بر نتایج نرم افزارهای تشخیص سرقت ادبی اتکا میکنند؟
آیا ژورنالها تنها به نرم افزارهای تشخیص سرقت ادبی اتکا میکنند؟
سرقت ادبی یکی از بزرگترین تهدیدها برای اصالت آثار منتشرشده است. همچنین میزان عقبنشینی ژورنالها به علت سرقت ادبی نیز بیشتر شده است. در نتیجه، ژرونالها نسبت به احتمال سرقت ادبی در مقالات دریافتیشان هوشیارتر شدهاند. نرم افزارهای تشخیص سرقت ادبی کمک بزرگی به کاهش میزان سرقت ادبی کردهاند. در نتیجه این کار کیفیت آثار علمی منتشرشده افزایش یافته است. اگرچه، اعتماد کامل به این نوع نرم افزارها نیز ممکن است برخی کارهای تحقیقاتی قوی را رد کند. به عنوان مثال در برخی مقالات ISI دارای کلمات فنی و تخصصی زیاد این اتفاق میافتد. نرم افزارهای تشخیص سرقت ادبی در این نوع مقالات دچار اشتباه میشوند و نتایج غیردقیق میدهند.
انتخاب ژورنال مناسب برای ارسال مقاله ISI
برخی از مولفان، تحقیق آماری دقیقی را بروی ادیتورهای ژورنالهای مختلف پیاده کردند. این ژورنالها شامل کشورهای انگلیسیزبان و غیر انگلیسیزبان میشدند. در این تحقیق نحوه استفاده از CrossCheck بررسی میشود. CrossCheck یکی از نرم افزارهای تشخیص سرقت ادبی است. در ادامه برخی از نکات مهم این تحقیق را با یکدیگر بررسی میکنیم.
از بین 219 نفر شرکتکننده 42% بیان کردند که از CorssCheck به عنوان بخشی از فرآیند ثبت مقاله استفاده میکنند. در جواب این سوال که تا چه میزان به این ابزار اتکا دارند 66% ادیتورها بیان کردند این نرم افزار را بصورت ترکیبی استفاده میکنند. به این صورت که نتایج نرم افزارهای تشخیص سرقت ادبی را همراه با نظر داوران استفاده میکنند. در حالی که 20% از ادیتورها تنها به این نرم افزار اتکا میکنند و در صورت تشابه زیاد بلافاصله مقاله را رد میکنند. حدود 10 درصد از ادیتورها گفتند در صورت وجود سرقت ادبی نظر داوران را جویا میشوند. در نهایت 4% از ادیتورها گفتند علت این امر را از مولفان آن مقاله جویا میشوند. به طور متوسط، ادیتورها معتقد بودند تشابه بیشتر از 50% غیرقابل قبول است و احتمالا مقاله رد میشود.
علاوه بر این، اغلب ادیتورها کپی کردن عین متن از مقاله اصلی را غیر قابل قبول میدانند. آنها معتقدند که متن مقاله اصلی باید توسط مولف بازنویسی شود و به مقاله اصلی ارجاع داده شود. البته برخی از ادیتورها بر این باور بودند که کپیکردن در بخش روشها تا حدی قابل قبول است. زیرا محتویات این قسمت کاملا فنی است و چندان قابل پارفریزکردن نیست.
نحوه استفاده از End Note در مقاله ISI
پاسخ چیست؟
بنابراین در پاسخ به سوال اولیه باید گفت ژورنالها نسبت به محدودیتهای نرم افزارهای تشخیص سرقت ادبی آگاه هستند. اغلب این نرم افزارها با احتیاط و به صورت ترکیب نتایج آنها با نظر داوران استفاده میشود. به علاوه به نظر میرسد ادیتورها نسبت به دشواری بازنویسی برخی متون و قسمتها مطلع هستند. در نتیجه وجود شباهت در برخی قسمتهای متن مقاله را مجاز میدانند. با این وجود برخی از ادیتورها بیش از حد به نرم افزارهای تشخیص سرقت ادبی اعتماد میکنند. ممکن است با استناد به این نرم افزارها در صورت وجود شباهت زیاد در همان ابتدا مقاله را رد کنند.
تحقیقات آماری مشابه آنچه در بالا به آن اشاره شد میتوانند روند داوری و ادیت در ژورنالها را استاندارد کنند.
چرا ژورنال ها به کلمات کلیدی نیاز دارند؟
راهکارهایی برای جلوگیری از ریجکت مقاله ISI
پیشنهاد میشود مولفان مقاله خود را قبل از ارسال بررسی کنند. نرم افزارهای تشخیص سرقت ادبی برای استفاده عموم نیز موجود است. بهتر است مقاله قبل از ارسال شباهتی کمتر از 30% داشته باشد. اگر عمده شباهت در بخش روشها است بهتر است این موضوع را در کاورلتر توضیح دهید. زیرا این بخش مملو از کلمات تخصصی است و بازنویسی آن کار بسیار سخت یا حتی غیر ممکن است. اما در هر حال سعی کنید عینا متن را کپی نکرده باشید. پیشنهاد میشود قسمتهایی از متن که دارای شباهت هستند را تا حد ممکن پارافریز کنید. در نامه ارسالی به ژورنال نوآوریهای مقاله خود را توضیح دهید و بگویید چرا برخی قسمتها شباهت زیادی دارند. با این کار از آنها بخواهید در مورد این قسمتها تجدیدنظر کنند.